ژوئن 29, 2014 توسط admin

هنر حذف کردن

«من هنر زندگی را در یک ایده خلاصه کرده‌ام، حذف! حذف تمام چیزها و آدم‌های بی‌ارزش از زندگی‌ام. گذشته را از یاد بردن و پیش رفتن…»
– «رقص مرگ»/ آگوست استریندبرگ/ مترجم: جواد عاطفه

عبارت ناجوانمردانه «این نیز بگذرد» برای تسکین لحظه‌ی تو بوجود آمده. به عبارت دیگر معنی این جمله این است: «صبور باش، این نیز بگذرد و تا آرامش ابدی‌ات {مرگ} چیزی باقی نمانده است.»
بخش زیادی از اوقات فکری شما صرف مبارزه با افکاری می‌شود که خیلی مسخره در ذهن‌تان تکامل پیدا کرده‌اند و بسان بت‌هایی شده‌اند که باید برای شکستن‌شان هزینه کنید.
«خواستن توانستن است»، یکی از دروغ‌های بزرگی‌ست که چون به زیرکی در طول زمان «پروپاگاندا» شده، کسی جرات ندارد به حقیقی نبودن آن اذعان کند.
:Maz Jobrani (+) It causes a lot of inner conflict, you know, like part of me likes me, part of me hates me. Part of me thinks I should have a nuclear program, the other part thinks I can’t be trusted with one. These are dilemmas I have every day
از باگ‌های زندگی: «مطلوب ناموجود، موجود نامطلوب» یعنی چیزی را با تمام وجود در لحظه‌ای خاص می‌خواهید اما نمی‌توانید آن چیز را در آن لحظه خاص داشته باشید. وقتی به آن می‌رسید، دیگر آن حس و حال با تمام وجود خواستن (در زمان تصور و تخیل) آن ندارید. به عبارت دیگر به «موجود نامطلوب» می‌رسید […]
خداوند جهان را آفرید. در ابتدا تنها بود و خودارضایی می‌کرد. بعدها اما موجودات زنده و انسان -این وحشی‌ترین حیوان- را خلق کرد و آن‌ها را در ویران‌سرایی که «زندگی» نام نهاد، رها کرد. وقتی عمق فاجعه و تراژدی را دید و فهمید که نمی‌تواند این جنگل را مدیریت کند، خودکشی کرد. از آن‌ زمان تاکنون، […]
نسل ما نسل «انتقال سنت به مدرنیسم» بود؛ نسل قربانی جبر تاریخی.
خواب دیدن، بخصوص آن رویاهای عجیب و غریب، نشان‌دهنده اوج نقص بشری است از فهم و درک هستی.
عقل مایل به دیدارت است، این دل لاکردار اما، در تلاش است برای تنها بودن. تنهایی دردآور بی‌فایده و مازوخیستی. راستی این «میل» لعنتی از کجا در وجود ما کاشته شده است؟
دشواری یعنی: زمانی که قرص‌ها نیز آٰرام‌کردنت ناتوانند.
تار و پود زندگی با درد تنیده شده است. تلاش برای از بین بردن و حتی کم کردن دردها مضحکانه است. به جای از بین بردن دردها، که رویایی دست نیافتنی‌ست، تلاش کن راه حلی برای مدارا کردن با دردها بیابی.
به خستگی تو از حرف‌های فلسفی‌ام.
بحران شرافت.
در زندگی لحظه‌های سخت و دشوار را با پوست و گوشت و استخوان درک می‌کنی و همان لحظه آرزوی تمام شدنش (و ای بسا مثل من آروزی تمام شدن عمر خودت) را می‌کنی… اما لحظات خوب و لذت‌بخش به هیچ وجه مثل لحظات دشوار در «لحظه» هویدا نیست… خوشبختی آن لحظات را تنها با «یادآوری […]
اگر «سکوت» کردن را یاد بگیری و حتی در شرایطی که حرف «حق» برای گفتن داری از این پدیده‌‌ی مرموز و البته دشوار استفاده کنی، در آن صورت می‌توان به تو اعتبار داد. می‌توان قدرت تحملت را ستود.
با یه بغض و یک چَمِدون رفتن از پیشِ آدمهایِ نازنین و مهربون (+)
زندگی به رنج‌هایی که می‌کشیم نمی‌ارزد، اما چاره‌ای جز حرکت کردن و جلو رفتن نداریم. چون برای این حرکت کردن «برنامه‌نویسی» شده‌ایم.
آن مرد آمد، با خنده‌های مشعشع و مشکوک. آن مرد که خوب بود و حامله می‌کرد. (+)
هر کس به زبان مادری‌اش مسلط نباشد (نتواند خوب بنویسد و خوب صحبت کند) نمی‌تواند به زبان خارجی مسلط شود.
خوشبختی نه به دست آوردنی است، نه از دست دادنی. نه کمی‌ است، نه کیفی. خوشبختی «لحظه‌ای» است.
خواب دیدم اعضای خانواده ام همدیگر را با چاقو تکه تکه می کنند. قطعات جدا شده از بدن «سورئال وار» حرکت می‌کنند و در اتاقی که آکنده از اجزاء بدن شده، صدای خرناسی از گلوی بریده شده گوشم را آزار می‌دهد.
از هر طرف که رفتم، جز “نفرتم” نیافزود.
وطن پرنده پر در “گُه”.
جایزه پفیوز ترین انسان هم می رسد به آن کسی که احساس را در من برای همیشه کُشت.
ریلیشن شیپت رو زدی: ایت ایز کامپیلیکیتت. الان وقت شکارته.
شعر هم تعبیر سهراب و فروغ، از خدا از بودن و دلخستگی.
گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق ساکن شود، بدیدم و ساکن شد.
تلاش نکن که انسان‌ها تو را بفهمند. آن‌ها تو را بر اساس کارخانه‌‌ی مغزشان ترجمه مي‌کنند. این کارخانه لزوما به دلخواه تو نیست و تلاش تو برای تغییر رویکرد این کارخانه -به دلیل انحصاری بودن هر مغز بر اساس ژنتیک و نوع تکامل آن- یک تلاش مذبوحانه خواهد بود.
بزرگترین جنگ‌ در تمام تاریخ بشریت «جنگ با خود» است. متاسفانه بیشترین تلفات را هم همین نوع جنگ داشته است.
قبل از اینکه از دیگران بپرسید، گوگل کنید. یاد بگیرید که از دیگران سرویس مجانی نگیرید. آدم‌ها به اندازه شما کار و زندگی و گرفتاری دارند.
زندگی انقدر نامرد است که وقتی چیزی را در «زمانش» با تمام وجود می‌خواهی، به تو نمی‌دهد. آن را زمانی به تو می‌دهد که دیگر برایت بی‌اهمیت است.
هر وقت تونستی بدون قرص و شراب و دارو، سرت رو بر بالشت بگذاری، کرکره‌ی مغزت رو بکشی پایین و هر گونه «فکر» رو تعطیل کنی و بخوابی، بدون که خوشبختی.
مهم‌ترین اتفاقات زندگی، همان اتفاقاتی‌ست که وقتی برای دیگران تعریف می‌کنی می‌گویی: البته دیگه مهم نیست…
باز با تو اشتباه می‌کنیم. زندگی خود را تباه می‌کنیم… (+)
«اشک»، سلاح زنان است. سلاح مردان اما، خشونت و «اولدروم بولدروم» است. طنز روزگار است وقتی درک کنی سلاح زنانه، قدرتش از سلاح مردانه بیشتر است.
سنت که بیشتر می‌شه، دیگه حوصله بحث کردن و قانع کردن طرف مقابلت رو نداری.
یک رابطه بد، بدتر از تنها بودن است.
هر وقت به این نتیجه رسیدی که به جای رفتن در جمع و ارتباط با آدم‌ها ترجیح می‌دی تنها باشی، بدون افسردگیت شروع شده.
دردها به چند بخش تقسیم می‌شوند… حوصله نوشتن و تشریح آن‌ها را ندارم و فقط به آخرین نوع درد بسنده می‌کنم: دردی که باید با آن «مدارا» کرد و چاره دیگری برایش نیست.
خستگی ناشی از «خرکاری» بسیار لذت‌بخش‌تر از خستگی ناشی از «بیکاری» است. تا می‌توانید جسمتان را درگیر کار کنید تا سگ هاری به نام «هراس از بودن» پاچه وجودتان را نگیرد.
من خدا را در پیچیدگی‌های صفحه شطرنج یافتم.
آغوشتو به غیر من و شوهرت و اون یکی دوست پسرت،‌ به روی هیشکی وا نکن.
آدم‌ها دو دسته‌اند: کسانی که عاشق می‌شوند و کسانی که عاشق نمی‌شوند. هر دو دسته هم خودشان را فریب می‌دهند، هم طرف مقابلشان را.